Ik ben zo vrij te veronderstellen dat de naam van Rob Ickes tot de gekende leerstof behoort. Althans, dat zou mogen, als je, zoals de dobrospeler-par-excellence vijftien keer tot de allerbeste verkozen bent door de International BlueGrass Music Association. Misschien, nee, wellicht, klinkt de naam van gitarist en zanger Trey Hensley iets minder luid, maar hij is nauwelijks minder begaafd dan Rob: op z’n elfde debuteerde hij al in de Grand Ole Opry, nadat hij op een festival Marty Stuart had benaderd en hem terplekke een staaltje van zijn kunnen had laten horen. Er circuleren daarover trouwens leuke filmpjes op Youtube, maar het is pas sinds Rob hem onder z’n vleugels nam, dat de ster van Trey exponentieel is gaan rijzen.

Vandaag zijn ze er met hun derde samenwerking en laat ik, bij wijze van voorschot, alvast zeggen dat u in dit genre dit jaar geen betere plaat zal horen. Het enige probleempje daarbij is, dat het beetje uitleg vraagt om het eens te raken over wat “dit genre” in dit geval precies inhoudt. De heren komen uit de BlueGrass en de Country en die twee genres blijven ook nu de boventoon voeren, maar…zoals de titel van de plaat al laat vermoeden, zijn er uitstapjes naar blues en de rootskant van de Americana. Daarvoor zorgen enerzijds de passage van Taj Mahal en anderzijds de inbreng van Hammond en blazers, zonder dat ik de productionele inbreng van Brent Maher vergeet.

Op die al genoemde Hammond vinden we niemand minder dan John Jorgensen, van zichzelf al een instituut en diens inbreng is al meteen te merken op opener “Born With The Blues”, terwijl ook de blazers (Jim Hoke op sax, Steve Herrman op trompet en Bill Huber op trombone) mee de toon zetten voor wat je verder op de plat gaat horen, naast ontelbaar veel virtuositeit van beide hoofdrolspelers én uiterst charmante backing-koortjes. Op “Brown-Eyed Women”, één van de twee covers van de plat, is er de nogal indrukwekkende gastrol voor Vince Gill, die hier voor het allereerst een Grateful Dead-song covert. Vince Gill…nog zo’n grote meneer, van wie we helaas veel te weinig horen op onze radiogolven. De andere cover sluit de plaat af. Ik heb het dan over “Rugged Road” van Robben Ford, dat een razendsnelle soulvolle behandeling krijgt en heel knap de plaat afrondt.

Tussendoor krijg je allemaal eigen werk van de titelvoerende tandem, af en toe geholpen door bevriende songschrijvers als Bobby Starnes , van wie ze de al vermelde opener “meenden” en verder uitwerkten. In ruil hielp Starnes Hensley uit de brand met “Nobody Can Tell Me I Can’t”. Ook het duo Buddy Cannon & Larry Shell sprong enkele keren in de bres om songs af te werken en dat deden ze, met hun vakmanschap, vanzelfsprekend uitstekend. Nog bijzondere vermeldingen voor het instrumentale “The Fatal Shore” en voor het bleusy “Suzanne”, waarop Hensley en Ickes van instrument wisselen: het bewijst wat voor twee meesterlijke muzikanten hier aan het werk zijn en om af te ronden kan ik alleen maar verwijzen naar wat ik eerder al schreef: de kans is klein, dat je in dit genre dit jaar een betere plaat zal horen, want dit is simpelweg heerlijke stuff !

(Dani Heyvaert)